De zaterdag is normaal gezien één van mijn favoriete ochtenden. Niet moeten opstaan om te gaan werken, lekker lang in bed liggen samen met Levi en genieten van elkaar. Alleen vandaag is anders. Mijn straf hangt nog steeds tussen ons in waardoor ons ochtendritueel verstoord is. Nog twee dagen volhouden.

Levi staat onder de douche terwijl ik me nog eens goed uitrek vooraleer ik zelf ook op sta. Hij is zich net aan het afdrogen als ik de badkamer binnenkom. Schaamteloos staar ik hem aan, laat hem weten wat hij met mij doet. Hij gromt zacht en grijpt mijn handen vast voor ze hun doel bereikt hebben. ‘Niet doen Nora,’ waarschuwt hij me. ‘Waarom niet?’ zucht ik met over elkaar gekruiste armen. ‘Omdat ik een man van mijn woord ben en niet van plan ben om mijn straf in te korten. Ook ik heb mijn zwaktes en mijn zelfbeheersing bij jou is niet zo groot, dat weten we allebei.’

Het doet me goed dat hij durft toe te geven dat hij zelf ook moeite heeft met zijn straf vol te houden, en ergens had ik gehoopt hem misschien te kunnen overtuigen zijn straf te verkorten, alleen zou dat de eerste keer zijn. ‘Ik kan je toch een blowjob geven? Daarvoor hoef je mij niet eens aan te raken,’ probeer ik hem te verleiden. Zijn penis wordt harder door mijn woorden, maar zijn blik vertelt me dat ik het niet moet proberen. Hij trekt een donkere jeans aan met een kraakwit overhemd. Niet meteen zijn zaterdagse outfit.

‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik argwanend. ‘Ik moet naar het werk, er zijn problemen.’

‘Wanneer ben je terug?’

‘Hopelijk kort na de middag.’

Als Levi vertrokken is, neem ik een snelle douche, maak een omelet klaar en nestel ik me achter mijn computer om de laatste serie foto’s af te werken. Ik maak meteen ook al enkele previews op van brochures en affiches zodat ik ze vanmiddag kan laten proefdrukken en het totaalpakket bij Elza kan afleveren. Haar zelfvoldane grijns zal zeker en vast verdwijnen als ze ziet dat ik meer dan geslaagd ben in mijn opzet.

Kort na de middag krijg ik een bericht van Levi.

Levi:

Ik heb hier nog enkele uurtjes werk. Ik verwacht je om zes uur in onze speelkamer.

Is hij mij bewust aan het ontwijken? Dat zou ik eerlijk gezegd laf vinden.

Nora:

Ontwijk je me bewust? Want dan moet je er niet op rekenen dat ik kom en dan kan je die straf van je steken waar de zon niet schijnt.

Levi:

Nora! Let op je woorden!

Nora:

Doe dan niet kinderachtig en ontwijk me niet op een WEEKENDDAG!

Levi:

Zes uur stipt.

Die man kan het bloed van onder mijn nagels halen. Waarom laat ik me zo gaan? Het komt me alvast niet ten goede, daar ben ik zeker van.

***

Elza haar blik was werkelijk onbetaalbaar. Ze had niet verwacht dat ik een model ging vinden én de foto’s op tijd af ging krijgen, maar ze had al helemaal niet verwacht dat het eindresultaat zo perfect ging zijn. De vurigheid, passie die Lilly zo naturel uitstraalde was exact wat we nodig hadden en dat wist ze zelf ook. Toegeven dat haar keuze van modellen niet paste bij de opdracht deed ze niet, al zag ik in haar blik dat haar trots zwaar gekrenkt was en daarom deed mijn innerlijke zelf een overwinningsdansje.

Alleen was mijn gevoel van euforie van korte duur.

Nu sta ik in onze speelkamer, te wachten op Levi die al vijf minuten te laat is.

Hij komt de kamer binnen met een norse blik en inspecteert mijn lichaam. ‘Met jouw ervaring had ik toch echt verwacht dat je geen fouten meer zou maken hier in deze ruimte,’ berispt hij me. ‘Wat verwacht ik van je als je hier bent?’

Shit.

‘Dat ik uitgekleed ben en op het matje op je wacht in houding,’ zeg ik met gebogen hoofd. De teleurstelling in mezelf is hoorbaar in mijn stem en vanbinnen vervloek ik mezelf.

‘Het spijt me Meester,’ mompel ik terwijl ik mijn kledij over mijn hoofd trek en zo snel mogelijk op het matje ga zitten.

‘Ga aan het kruis staan.’

De kilheid in zijn stem ontgaat me niet. Hij is echt teleurgesteld in mij. Mijn polsen maakt bij snel vast aan het kruis en ook mijn enkels bindt hij vast aan een spreidstang.

Met zijn handen begint hij me ritmisch te slaan. Afwisselend op mijn linker en rechterbil, dijen en heupen. De impact wordt harder en ze volgen elkaar steeds sneller op. Dit is een opwarmer, dat voel ik meteen. Het is geen sensuele opwarmer, hij doet het niet met het oog op mijn of zijn plezier. Ik weet dat hij een hekel heeft aan straffen op deze manier, maar ze werken het efficiënts. Ik hou dan ook meer van zijn mindgames als straf dan van impactspel. ‘Tien slagen omdat je vanmiddag absoluut niet respectvol was en tien extra slagen omdat je niet in de juiste houding op me aan het wachten was. Je telt mee.’

Ik hoor de single tail voor ik hem op mijn huid voel en zuig lucht naar binnen als hij me raakt.

‘Eén.’

De tweede en derde klap volgen elkaar heel snel op en landen op dezelfde plek, wat het pijnlijker maakt.

‘Twee, drie,’ zeg ik met vaste stem. Levi kent mijn koppigheid, maar ook mijn doorzettingsvermogen. Ik ben geen masochist, maar de single tail en vooral de pijn ervan kunnen me heel snel naar subspace brengen. Ik houd van de zweep, van zijn gevoel en van de markeringen die hij op mijn huid achterlaat.

Levi gaat door, op een vaste snelheid volgen de slagen elkaar op. Bij slag vijftien moet ik me echt concentreren om nog te tellen. Mijn hoofd wil ontsnappen naar dat ene plekje waar ik zo graag vertoef, alleen is dit echt niet het moment.

De zestiende klap is harder dan ik ooit eerder voelde en doet me naar adem snakken.

‘Zestien,’ zeg ik haperend.

Slag zeventien en achttien landen op mijn dijen, net boven mijn knieholtes. De laatste twee registreer ik amper nog. Hij maakt me los, neemt me in zijn armen en draagt me naar het bed. ‘Ik vervloek mezelf omdat ik zo een moeilijke straf heb opgelegd. Geloof me, ook voor mij is het een kwelling.’

We blijven een half uur bij elkaar in het bed liggen in elkaars armen. Het is alles wat ik nodig heb. Dicht bij hem zijn en onze connectie voelen.

‘Je hebt me doelbewust genegeerd vandaag, dat maakte me boos.’

‘Als het iets voor je uitmaakt, ik heb je echt niet doelbewust genegeerd. Ik had echt een probleem op het werk. Jouw berichtjes maakten me zo kwaad Nora, hoe kan je dat nu van me denken?’

‘Het spijt me,’ mompel ik.

‘Ik houd van je Nora, weet je dat?’